کبوتر جَلد

 

در غروبین شبی تماشائی

آن غروب همیشه رویائی

همچو خورشید میشوم خاموش

در شب بیقرار تنهائی

میسرایم بنام آبی عشق

بادلی غرق شور شیدائی

ای تو بر دل  "ترانه ی بودن"

گو به قلبم همیشه  با مائی

بی تو اما مرا قراری نیست

 نه امیدی ، نه شورِفردائی

با تو من چون  کبوترِ جلدم

که مرا نیست  ، بی تو ماوائی

  بگشا  آشیانه ی دل  را

تا بگیرم به سینه ات جائی

برتوهم ، سینه،  آشیانه ی توست

تا  تو هم ، کُنج  دل  بیآسائی

___  فرزانه شیدا____

شنبه ۲۵ اردیبهشت 1389  

۱۵ مای 2010